Faire en vélo

Een tijdje geleden had ik franse uitwisselingsstudenten in huis. En wat viel het het meeste op? "Les bicyclettes, bicyclettes, bicyclettes. Tout le monde fait en vélo!" En gelijk hadden ze. Als je door Amsterdam loopt, of dus fiets, zie je overal fietsen. Fietsen met bakken, met kinderzitjes, racefietsen, tourfietsen, omafietsen, af en toe een ligfiets. Dat is Nederland, dat is Amsterdam..

Hoe vreemd al die fietsen zijn, merk je dus pas door de reacties van buitenlanders. Zo stuitte ik een tijd geleden op een heel lief prentenboekje over, jawel, fietsen. Het boekje is gemaakt door de franse illustratrice Charlotte Dematons en het heet "Fiets". Je merkt hoe gefascineerd zij is door fietsen. In een interview vertelt ze ook dat vooral in het begin al haar aandacht op straat naar de fiets ging.
Het is een prentenboekje over een jongentje in berenpak, het boekje begint als hij merkt dat zijn mooie racefiets is gesloten. Huilen, huilen, huilen.. Het is zo schattig, zonder tekst, en vol emoties! Ik moest er weer aan denken, omdat mijn fiets maandag is gejat. Ja, dat doet pijn, hoe krot hij ook was..

Chocolate & Zucchini, le livre

Minstens vier keer per maand stap ik even de boekwinkel binnen. Niet voor leesboeken of kunstboeken, maar voor kookboeken. Heerlijk plaatjes kijken, recepten lezen en dan ideeën opdoen. Natuurlijk zijn ze niet allemaal fantastisch. Voor mij moet een kookboek een spel zijn tussen verhalen, foto's en recepten. Het liefst met een land of streek als uitgangspunt.
Een tijdje geleden schreef ik over de blog Chocolate & Zucchini. Clotilde Dusolier heeft onder die naam ook een kookboek uitgebracht. Echt een heerlijk boekje!

Ik heb de engelse uitgave via Amazon gekocht en dat was best vreemd, vond ik. Een boek kopen voordat je er ooit ingebladerd hebt, zonder dat je het ooit in handen hebt gehad, niet wetend wat je te wachten staat. En bovendien, in het engels.. Na lang twijfelen heb ik het toch gedaan en wat ben ik blij!
Chocolate & Zucchini is de perfecte combinatie van foto's, verhalen en recepten. Elk recept wordt ingeleid met een leuk verhaal over haar verleden met dit recept. Bovendien staat er uitgebreid in hoe Clotilde koken en de franse keuken ervaart. Verder heel veel foto's, allemaal zelfgemaakt op de keukentafel. Ze vertelt ook expliciet dat ze zelf de foto's heeft gemaakt en dat er geen haarlak bij te pas kwam. Bovendien zijn er niet alleen receptenfoto's, maar ook veel sfeer: Parijse café's, winkels en straatjes. Heerlijk niet!
De vormgeving is verder vrolijk gekleurd met mooie lettertypes. Toch is het niet té. Het blijft duidelijk en overzichtelijk.

En de recepten? in het begin schrok ik wel even, alle maten zijn engels en die moet ik dus allemaal omrekenen (een handig omrekentabel vind je op haar blog). Ook heb ik af en toe moeite met de ingrediënten vertalen. Maar als dat dan is gedaan, is het verder een feest: voor het oog, maar vooral voor de mond! Hmm, heerlijke recepten. Tarte Chocolat Caramel, Gâteaux de Mamy, Carbonades Flamandes, Quiche de Broccoli à la Pomme, Salade de Mâche, Clémentines & Thon Poêlé, formidable! Sommige recepten zijn echt authentiek zoals Boeuf Bourgignon en Piperade, maar sommige zijn ook verassend en vernieuwend. Én alles goed en helder uitgelegd!

Kortom, een heerlijk kookboekje voor veel inspiratie. Trek een lekkere middag ervooruit, maak een kopje thee en kruip op de bank met dit boekje. Verdiep je in de recepten, in de verhalen en trek dan je keukenschort aan. C'est incroyable!

The Duchess

Pruiken, hoepeljurken en overal koetsen.. Dat is the Dutchess met Keira Knightley in de hoofdrol. Ze speelt de mooie en machtige, maar zeer ongelukkige hertogin Georgina. Op een één of andere manier komt Knightley altijd terecht in kostuumdrama's en altijd schittert zij in die rollen. Haar blikken vertonen slechts lichte emoties en daardoor is ze perfect. Atonement, Pride & Predjudice, Silk; bij al deze drama's is Knightley de sterke vrouw die niet in haar wereldje past. Mooi!

The Duchess is dus het verhaal over Georgina die op jonge leeftijd wordt uitgehuwelijkt aan the Duke of Devonshire, de machtigste man van Engeland. Ze mag zich gelukkig prijzen, nu is ze de invloedrijkste vrouw van Engeland, met bovendien het meeste geld. "It's not that he is unkind, but he never talks to me.." Het huwelijk is absoluut niet wat ze had verwacht. The Duke must be the only man in England not in love with his wife. Overal waar ze komt, krijgt Georgina aandacht alleen thuis niet. Ralph Fiennes belichaamt de norse Duke. Het enige waar hij intresse in heeft, zijn de honden en de mannelijke erfgenaam. Hij wil een zoon en dat is ook zijn enige reden voor dit huwelijk.
Op een feest ontmoet the Duchess Lady Elizabeth Foster. Ze raken bevriend, maar zij is niet de enige die dol op Bess wordt. Ook de Duke toont intresse. Langzamerhand ontstaat er een driehoeksverhouding. Kan Georgina zich hierdoor richten op haar echte liefde, de liefde voor politicus Charles Grey? Of heeft haar man zoveel macht dat de twee vrouwen aan zijn zijde helemaal tot hem behoren?

Naast de schitterende encenering met pruiken, fantastische jurken en mooie gebouwen is de casting ook goed. Keira Knightley dus weer als goude engeltje in een kostuumdrama. Ralph Fiennes als machtige en ongelovelijk egoïstische Duke. Maar vooral Hayley Atwell was voor mij een ontdekking. Het kan ook aan haar rol liggen, maar ze maakte veel bij me los met haar aanpak in de driehoeksrelatie en de strijd voor haar kinderen! En verder Dominic Cooper als Mister Grey. Heel charmant.

The Duchess

Regisseur: Saul Dibb

Bananen-walnoot muffins

Al weken lang had ik zin om muffins te bakken. Van die grote cake-achtige bolletjes in een papiertje en dan het liefst met banaan en walnoot, net als bij Starbucks.
Hoe ik zo op het idee kwam? Een hele tijd geleden was ik op Schiphol en kwam ik bij het bovengenoemde terecht. Een koffie, een muffin, heerlijk even mensen kijken. Zelf ben ik niet zo'n fan van Starbucks, ik vind de Coffee Company stukken beter, maar toch word ik altijd wel blij als ik het groene logo zie. Even waan ik me dan in Praag, Genève, London of Parijs, waar ik ze ook heb gezien. Of even ben ik terug op Houston Airport waar ik 5 uur moest wachten voor mijn overstap naar Nicaragua. Dat was de eerste keer Starbucks voor mij, ik zal het nooit vergeten. Lili werd meteen helemaal happy en allebei kochten we een Iced Coffee (koffie met ijsklontjes, a little bit strange..) Natuurlijk met de beker op de foto, wat een reis was dat!

Maar goed terug naar Nederland, terug naar de muffins. Sinds die muffin op Schiphol heb ik altijd al een keer muffins willen bakken. Zaterdag heb ik die actie eindelijk uitgevoerd. Een leuke bezigheid en de volgende keer blackberries!


Recept

Voor 12 muffins

- 2 bananen
- 50 g roomboter
- 3 el honing
- 2 eieren
- 150 ml melk
- 300 g zelfrijzend bakmeel
- 2 tl bakpoeder
- snuf zout
- 1 tl kardemom
- een handje walnoten

Verwarm de oven voor op 200 C. Prak dan de bananen fijn en smelt de boter in een pannetje. Roer de honing los in de gesmolten boter en meng dit door de banaanpuree. Klop dan de eieren los en roer het samen met de melk door de puree. Zeef dan de bloem, bakpoeder en kardemom, en voeg dit samen met een snuf zout bij de banaanpuree. Roer dit dan snel door de puree tot het een mooi mengsel met zo min mogelijk klontjes is. Meng er dan fijngehakte walnoot doorheen en verdeel het over 12 papieren cakevormpjes in muffinholtes.
Bak de muffins in 25 minuten gaar. Laat ze dan even afkoelen.
Geniet samen met een lekkere latte van deze zoetigheid terwijl je buiten in het zonnetje zit. Dan waan je je echt even in het buitenland!

Les lunettes de soleil ^^

Agyness Deyn with her favorite

Even leek het lente, zomer zelfs. Strakblauwe lucht met heel veel scherpe zonnestralen. Overal zag ik mensen met zonnebrillen en dat was ook wel nodig. Met knijpende ogen heb ik van de zon genoten, want een zonnebril heb ik nog niet. Tijd voor een zoektocht naar des lunettes de soleil dus.

Op mijn tocht kwam ik eigenlijk twee soorten tegen: de normale zwarte plastic zonnebril en de pilotenbril (met metaal). De trend is tegenwoordig 'hoe groter, hoe beter'. En dat geldt voor man en vrouw, echt een unisex-product dus. Verder zie je versieringen zoals goude randjes, diamantjes of een printje. En sinds Agyness Deyn haar voorliefde voor felgekleurde zonnebrillen heeft getoond, begint het aanbod in roze, rood, groen en gele brillen ook te stijgen. Lekker vrolijk voor de zomer!

Wat me wel schokte waren de prijzen: die liepen héél erg uit. Voor een goedkope versie ben je vaak tussen de 5 en 10 euro kwijt, maar als je een beetje kwaliteit wil, kan de prijs in tientjes en soms wel in honderdjes stijgen. Voor wat? Een donkere bril die je hooguit een maand in het jaar écht nodig hebt! Wonderlijk, maar aangezien iedereen er eentje wil, kan het wel..

Tijdens m'n inspiratietour viel me trouwens ook op dat mannen echt niet zonder kunnen. Mijn twee collega's bevestigden uiterst serieus dat een zonnebril echt 'nodig' is! "Zo'n uniek exemplaar wil je gewoon hebben. Er waren er maar 200 op de markt en ach.. 450 dollars is het dan echt wel waard!"
Ook in de uitgaansscene zijn deze assecoires populair bij de man. In de Melkweg spotte ik zaterdag verschillende types met bril op. Pilotenbrillen, gekleurde brillen en af en toe een zwarte plastic.. Er liep zelfs iemand met een zonnebril op zijn achterhoofd. Heel 'sexy'!

Nee, Nederland kan niet zonder zonnebril. We blijven positief, en anders beschermd het misschien tegen de regen en wind?!

Noordermarkt

De leukste markt van Amsterdam: de Noordermarkt op zaterdag. Het pleintje bij de Noorderkerk stroomt dan vol met antiek, boerenproducten en exotische sieraden. Overal waar je kijkt proef je gezelligheid! Mensen met bijzondere kleding, bandjes die muziek maken, de koffiejuffrouw die om het uur een rondje maakt. Een heerlijke besteding van de zaterdagmorgen!

Slumdog Millionaire

Every moment of his life
is a clue to the answers

Every question brings him closer
to his one true love

Heel veel interviews had ik al gehoord, heel veel stukjes had ik al gezien, heel veel recensies had ik al gelezen... Slumdog Millionaire, de film van het jaar? Deze week heb ik heb dan eindelijk gezien.
En wat is ervan vond..?

De film begint met schitterende beelden. Kleine straat jongetjes die op een vliegveld spelen en dan worden verjaagd door de politie. We volgen de kindjes terwijl ze de sloppenwijken inrennen en we krijgen meteen al een goed beeld van hun leven daar: wassende vrouwen, kleine winkeltjes, een spoorlijn die de wijk in tweeën scheidt en vooral de kleine krotten die de kindertjes hun "thuis" noemen.
De film vertelt het verhaal van theejongen Jamal Malik die in de show van "Who wants to be a millionaire?" belandt. Elke vraag brengt hem dichter naar een rijke toekomst, maar hoe kan een jongen uit de sloppenwijken deze vragen

"Jamal Malik is one question away from winning 20 million rupees. How did he do it?"
A) He cheated
B) He's lucky
C) He's a genius
D) It is written

Aan de hand van de vragen wordt je meegezogen in het verleden van Jamal. Achter elk antwoord zit weer een deel van zijn levensverhaal: de dood van zijn moeder, de kinderlokker en natuurlijk zijn zoektocht naar Latika, the love of his life. Soms is het verhaal net to much, maar de kritiek dat het dé feelgood movie van het jaar is, vind ik een beetje denergerend. Achter Slumdog Millionaire zit meer dan zomaar een romantisch sprookje. De moeilijkheden en de pijn van de armoede in India worden ook in beeld gebracht. Twee jongetjes verliezen hun moeder en zijn dan op zichzelf aangewezen, het bestaan. Kinderen die worden verminkt zodat ze meer geld krijgen als ze bedelen, het gebeurt. Het ver van ons "Westers" bed, maar het is daar normaal. Ik snap ook wel waarom deze film zoveel rellen heeft veroorzaakt in de sloppenwijken. Het is toch deels een sprookje. En ook het afbeelden van de Slumdogs veroorzaakt pijn.

Vooral de manier van filmen vond ik heel bijzonder. Ten eerste was het nieuw voor mij: het spelen met kleuren en het vertonen in beeld. Af en toe is de beweging zo grof dat het eerder achter elkaar geplakte foto's zijn. Ook wordt er heel erg ingezoomd, net als bij bijvoorbeeld Zuid-Amerikaanse filmen. Ik denk dat regisseur Danny Boyle zich erg door Bollywood heeft laten inspireren. Elke scène is ondanks de verschrikkingen weer een plaatje voor het oog. Bovendien vond ik de aanpak in de chronologie heel sterk. Het steeds werken met flashbacks kan heel erg mis gaan, maar deze film is het juist geslaagd. Hierdoor blijft er spanning in de film en krijgen we beetje bij beetje toch alles te weten!

De acteurs komen deels uit de sloppenwijk. Deze kindertjes hebben het heel mooi gedaan, want vergeet niet hoe moeilijk het is om je eigen harde situatie over te brengen aan mensen voor wie het niet vanzelfsprekend is.. Verder is de groei van Jamal, Salim (de broer) en Latika mooi weergegeven. Het gebruik van verschillende acteurs levert absoluut geen probleem op.
Dev Patel (Jamal) en Madhur Mittal (Salim) benadrukken mooi hun tegenstrijdigheden. De twee broers groeien op tot twee verschillende karakters en hun strijd, ook met elkaar, brengen deze twee acteurs goed naar voren.

Kortom, een feelgood movie met een boodschap. De pijn die we zien, moeten we niet vergeten. Dit is geen film om zomaar een avondje te kijken als je wilt lachen. Nee, het is een film waar je echt bij stil moet staan. De Oscars zijn zeker verdiend!

Slumdog Millionaire (2008)

Regisseur: Danny Boyle

Tarte amandine à la myrtille

Is het nu eindelijk lente? Het lijkt er wel een beetje op. Lekker met een kop koffie op het terras in de zon, kijkend naar vrolijke mensen met zonnebrillen! Ja dat geeft wel een lente gevoel. En dat lentegevoel gaat straks over in een zomergevoel. Dan kan Martin Bril eindelijk weer zijn frustraties kwijt in zijn befaamde "rokjesdag" en kan ik me weer uitleven op het zomerfruit. Vooral in Frankrijk is het elk jaar weer heerlijk! Aardbeien, nectarines, perziken, druiven, pruimen, frambozen en niet te vergeten: les myrtilles ofwel de bosbes. Ons huis is ligt aan de rand van het bos en als je even het paadje afloopt, kom je in het "bosbessenbos" terecht. Overal struikjes met deze blauwe vriendjes, heerlijk! Ook de fransen vinden dat leuk en in de zomer zie je dus alle buren met hun "bosbessenkam" en hun emmers in de weer: vullen maar! Alle vrouwtjes kruipen dan de keuken in om confiture de la myrtille en tarte à la myrtille te maken. Wij doen natuurlijk net zo graag mee.

Alvast een voorproefje voor cette été: Tarte amandine à la myrtille. Een heerlijke amandeltaart met bosbessen. Als je nu net zo'n zin hebt in bosbessen als ik, diepvries bosbessen is ook een optie!


Recept

Voor 1 taart


Deeg:

- 80 g suiker
- 250 g zelfrijzend bakmeel
- snuf zout
- 100 g boter
- 1 eetlepel melk

Vulling:

- 100 g suiker
- 100 g amandelen, fijngehakt
- snuf zout
- 100 g boter
- 2 eieren
- 250 g bosbessen
- handje geschaafde amandelen

Maak eerste het deeg. Doe alle ingrediënten in een kom en kneed er een mooi samenhangend deeg van. Maak er een bol van en verpak die in plasticfolie, leg de bol 30 minuten in de koelkast.
Rol dan het deeg uit en bekleed er een ingevette springvorm mee. Bak de bodem zo'n 15 minuten voor in een voorverwarmde oven op 180 C.
Maak intussen de amandelcréme. Meng eerst het amandelhaksel, de suiker en het zout. Voeg dan de boter in blokjes toe en dan een voor een de eieren. Mix dit tot een mooie crème. Verspreid dan de bosbessen over de taartbodem en verdeel de crème erover heen. Bak de taart dan 15 minuten. Strooi dan het schaafsel erover heen en bak de taart nog eens 10 minuten tot de crème goudbruin is.

Bon appetit!

Richard Avedon

A portrait is not a likeness. The moment an emotion or fact is transformed into a photograph it is no longer a fact but an opinion. There is no such thing as inaccuracy in a photograph. All photographs are accurate. None of them is the truth.

Richard Avedon

Richard Avedon; een van de beste fotografen die van modefotografie overstapte naar serieuze fotografie en daarin uitblinkte. Op dit moment is er een veel geprezen tentoonstelling van zijn foto's in Foam. Maar wie is de man achter de portretten van onder andere Marilyn Monroe, Bob Dylan en Dovima?

Avedon werd in 1923 geboren in New York City. In eerste instantie ging hij filosofie studeren, maar al snel nam zijn passie voor fotografie zijn leven over. Eerst werkte hij in de koopvaardij waar hij oefende door foto's van de bemanning te nemen. Na de oorlog ging hij aan de slag voor de Harper's Bazaar (een bekend Amerikaans fashion magazine). Al snel mocht hij naar Parijs waar hij vele foto's voor de Harper's Bazaar en de Vogue heeft gemaakt. In de Lichtstad wilde ze zich van de oorlogsherinneringen bevrijden door de glamour van voor de oorlog in beelden voort te zetten. Schitterdende foto's heeft Avedon daar gemaakt; gestyleerd maar toch zo sprekend en zo glamorous.
Daarna ging hij over op het portretteren van bekende sterren zoals bijvoorbeeld de twee sessies portretten van The Beatles.
Tussen 1979 en 1984 maakte Avedon echter een totaal andere serie foto's die hem uiteindelijk nog meer faam brachten: In the American West. Na al de glamour richtte Avedon zich op het afbeelden van "normale" mensen: boeren, mijnwerkers, serveerders, truckers, etc. Hij wilde de zwakkere laag ook laten terugkomen in portretfotografie. Hij liet ze net als de sterren poseren met witte achtergrond (in plaats van in een studio zijn deze foto's echter wel in de openlucht gemaat). Heel mooi is te zien dat alle mensen eigenlijk hetzelfde zijn, de arme bevolkingslaag staat er net zo op als een rich one.
In '92 werd Avedon fotograaf voor The New Yorker, hij is dit gebleven tot aan zijn dood in 2004.

In Foam is dus nu een overzichtstentoonstelling van Avedon's werk. We zien zijn foto's in Parijs, we zien de sterren en ook de normale mensen. De tentoonstelling geeft een goed beeld van al het werk dat Avedon heeft gemaakt.
Heel indrukwekkend zijn de foto's omdat de emoties eruit springen en ze fanatastisch scherp zijn. Ook dat alles zwart-wit is, geeft een bijna magisch gevoel. Vooral de Parijs-foto's vond ik erg indruwekkend. Ze zijn in de jaren 50 gemaakt en toch zijn de bewegingen in het beeld ontzettend scherp. De achtergronden zijn vaag en het onderwerp is prachtig gedetailleerd. Springende dames, zwierende rokken, een rollskatend paar. Zo levend, zo fantastisch!

Meer over Richard Avedon (oa veel foto's!)
http://www.richardavedon.com/

Foam
Keizersgracht 609
http://www.foam.nl/

Testlounge in het Fijnhouttheater

Soms zit je zaterdag zonder plannen thuis en bevalt dat je niet.. Dan kun je mensen gaan bellen, op internet gaan zoeken naar evenementen en dan kun je op leuke dingen stuiten. This happened yesterday.. Ik kwam terecht in het Fijnhouttheater samen met een vriendin.

het Fijnhouttheater is een cultuurcentrum voor jongeren bij de Jacob van Lennepkade. Hier kunnen jonge kunstenmakers hun talent tonen en verder worden er ook cursussen aangeboden: salsa, fotografie, toneel, computers, etc.
Gisteravond was er het vijfjarige jubileum van hun artperformance-event "Testlounge". Dit wordt normaal 3 keer per jaar gehouden om nieuw talent een kans te geven om hun podiumkunsten te laten zien. Zo was er bij de vorige editie plaats voor de nieuwe oogst van de Frank Sanders Akademie. Ook gister was het weer een succes en kon men genieten van vele vreemde acts.

Na de opvoeringen was er plaats voor een driekoppige band: cello, drums, gitaar en zang. Langzamerhand vulde de zaal en de bar zich met countryklanken en na een poosje kijken werd er zelfs geswingd. Van jong student tot oud en bejaard! Iedereen kon zich uitleven en lekker gek doen! Halverwege werd de band tot stilte gemaand en kwam er een huwelijk tussen Iris en Saskia in bruidsjurken onder een bloemen prieeltje.. A little bit strange, these artists.. Daarna konden we echter weer verder hupsen! Bizarre, maar zeer geslaagde avond!

Check de website voor de volgende Testlounge, ik ben zeker weer van de partij. Ook een cursus is leuk, die starten vanaf 14 april weer.


Het Fijnhouttheater
Lootsstraat 37-39
http://www.hetfijnhout.nl/

Tea time

Tea is hot!
Jawel, letterlijk en figuurlijk. Thee begint steeds meer de plek van koffie in te nemen. Ik zie steeds meer theereclames op tv, tea on the go is ook al gesignaleerd en verder zie je in café's de vraag naar thee ook toenemen. Waar is de tijd gebleven dat thee voor omaatjes was?

Thee associeer je in eerste instantie met oude vrouwtjes die de hele middag gezellig door kwebbelen in gezelschap van een bloemige theepot. Het liefst natuurlijk met een zelfgebakken koekje erbij. Nu zien we dat beeld echter veranderen. Op tv zijn Lipton reclames met glooiende landschappen en "sexy" mannen die relaxt een kop thee drinken. Een totaal ander plaatje dus.
Verder zie je in bladen en op internet foto's van celebs en hun lovely gadget: een kop thee. Groene thee is in trek, maar voor verse muntthee is helemaal van dit moment. Groene blaadjes er nog in en voor de liefhebber suiker of honing voor de zoete nasmaak. Very healthy, not?! (als je de suiker vergeet natuurlijk..)
Ik denk dat dit dus vooral zo'n hype is, omdat mensen dan 'gezond' bezig zijn. Zo'n groen drankje, helemaal puur natuur? Nee horen we nu in de Zonnatura reclames. Al die theeën bestaan eigenlijk uit smaakstofjes en puur natuur is het al lang niet meer. Als we dus echt gezond bezig willen zijn, kunnen we beter naar de natuurwinkel of inderdaad, naar de markt voor verse munt.

Toch heeft het ook wat hoor. Een lekkere pot geurende thee, samen met wat koekjes, of op z'n engels met scones. Lekker een hele middag kwebbelen, net als de omaatjes van vroeger. Heerlijk ouderwets!

Ook theesalons verschijnen de laatste tijd overal. Dit is echter wel de leukste die
ik ken: Le Loir dans la théière in Parijs, midden in de gezellige Marais.
Zeker proberen!

Diarios de motocicleta

This isn't a tale of heroic deeds,
it is about two lives running parallel for a while..

Het is het verhaal over de reis van de jonge Ernesto "Che" Guevara de la Serna en zijn vriend Alberto Granado. Vele kilometers leggen zij af, eerst op een oude motorfiets, de Poderosa, en als die het begeeft te voet met af en toe een lift. Van Argentinië naar Venezuela is het plan. Op zoek naar rust, want stil zitten, kunnen de geneeskundestudent en de biochemicus niet. Ze moeten op pad..
Hoe verder ze komen, hoe meer de wereld verandert? Of veranderen zij? Ze worden geconfroteerd met de armoede en ongelijkheid: met rijke grondbezitters die het land van hun pachters afpakken, met indianen die worden verdreven van hun geboortegrond, met oneerlijke arbeiderskeuze.. Ernesto schrijft en schrijft.. Hij wordt zich steeds meer bewust van de ongelijkheid en daarmee ook steeds agressiever. Het onrecht moet worden bestreden en met deze reis wordt een groot deel van zijn gedachtegoed gevormd. One journey defined his life.
In Peru gaan de twee Argentijnen aan de slag als hulpdokter in een Leprakolonie. Zelfs daar is onrecht. Waarom scheidt de rivier de zieken van de dokters? Waarom? Ernesto en Alberto behandelen de zieken maar doen nog veel meer. Ze voetballen met ze, eten met ze, maken gezamelijk muziek: ze behandelen ze als gelijken!

Deze reis heeft grote invloed gehad op Che Guevara en is zeker aanleiding geweest voor latere daden. Gael García Banal speelt vol overtuiging de eerlijke Ernesto die niet kan liegen en die de wereld wil verbeteren. Zijn blikken dragen zoveel emoties met zich mee dat alles er stil van wordt.. Rodrigo De la Serna vult mooi de komische rol. Door zijn opmerkingen en handelingen wordt de film toch niet te zwaar beladen en blijft het een indrukwekkende reis van twee jongens op een motorfiets door Latijns-Amerika.

Regisseur Walter Salles laat ons het mooie pure, maar ook vreselijk trieste Latijns-Amerika zien. Het grijpt je en zuigt je mee in het leed van de wereldverbeteraar.
Het enige jammere is dat hij ons toch nog een glimp geeft van de held Che Guevara op het eind, als Ernesto de rivier overzwemd op de laatste avond in de Leprakolonie.. Dat is net te veel, een misstap, vind ik persoonlijk. Dit is namelijk de film over twee jongens; twee jongens die langzaam veranderen terwijl ze door hun continent reizen..

Chocolate & Zucchini

Als je zo op internet rondzwerft, kom je een hoop leuke dingen bezig, vooral een hoop leuke blogs. Reisverhalen, dagelijkse dingetjes, maar ook foodbloggen is de laatste tijd heel populair. Zo heb je verschillende mensen die elke dag hun avondeten online zetten met daarbij een mooie foto en een leuk verhaaltje. Een van de bekendste foodblogs is Chocolate & Zucchini van de parisienne Clotilde Dusolier.

Een jaar geleden ongeveer, stuitte ik op haar blog en ik werd meteen gegrepen door haar stijl. Chocolate & Zucchini is een mix van recepten, belevenissen (met eten bien-sûr) en de laatste tijd ook franse woordspelingen met eten. Clotilde vertelt over haar ervaringen in Parijs, en dan met name over Monmartre waar ze woont. Zo had ze een tijd geleden een verhaaltje over een diner in een restaurant waar ze in gesprek raakte met de ober over "etensuitdrukkingen". Sindsdien publiceert ze een keer per week edible idiom. Weet jij bijvoorbeeld wat s'occuper de ses oignons betekent? Ja, je met uien bezighouden, maar wat wil dat eigenlijk zeggen.. En dus recepten, van Peacamole tot aan Croquants châtaigne et noix de pécan.

Sinds ik Chocolate & Zucchini heb ontdekt, volg ik trouw elke keer haar verhalen en recepten. Het brengt me op nieuwe ideeën en dit is ook mijn inspiratiebron geweest voor m'n eigen blog. Schrijven over ta passion en dat delen met anderen.. Bestaat er iets mooiers?

Clotilde Dusolier heeft trouwens ook twee boeken uitgebracht (in het engels en frans, net als haar blog trouwens). En na lang twijfelen heb ik ze eindelijk besteld via internet. Vreemd hoor, een boek kopen zonder het ooit doorgebladerd te hebben.. Maar vandaag kwamen ze dan eindelijk binnen en je suis heureuse! "Clotilde's Edible Adeventures in Paris" is de ultieme reisgids voor elke foodfanaat die naar Parijs gaat. En "Chocolate & Zucchini" is een lief vormgegeven kookboek, met wederom heerlijke verhalen over de keuken. Ik ga ze de komende tijd voor jullie uitspitten en daarna zal ik er een mooi artikel over schrijven...

Vergeet niet even de blog te bekijken. Engelse of franse versie, beide te bezoeken via http://chocolateandzucchini.com/

Avec plaisir!

Clotilde Dusolier van Chocolate & Zucchini

Eigen stijl of niet?

Toen ik vanochtend langs de kiosk fietste, zag ik ze weer allemaal: al die glossy’s met al die modereportages en al die stijltips. Maar hebben we dat wel nodig? Is de mens echt zo iemand die alle modetrends wil volgen en dus eigenlijk het voorsgeschreven boekje volgt, zich dus eigenlijk laat leiden door het beeld van de modeontwerpers?

Ja en nee. Als we kijken naar het aantal mensen (en dan met name vrouwen) die modetijdschriften doorlezen en daarop hun kledingkast uitzoeken, blijkt dit aantal groot te zijn. Veel mensen kopen een glossy, maken een beeld in hun hoofd en gaan dan naar de Kalverstraat. De winkels baseren hun verkoop weer op de catwalks, dus ieder z’n zin. Wat je in je glossy hebt gezien, kun je voor een zachter prijsje bij de H&M of Zara vinden. Zij blij, jij blij. Het gevolg hiervan is echter wel dat veel mensen er hetzelfde uitzien. Natuurlijk gooit bijna iedereen zijn eigen smaak er een beetje door en combineert net iets anders, maar toch lijkt alles veel op elkaar. Weer een skinny jeans, weer een leren jackie..

Toch zie je ook aparte mensen rondlopen als je de goede routes vindt. Mensen die niet weer hetzelfde Vero Moda-shirtje aan hebben, maar iets nieuws, iets bijzonders. Deze mensen bewonder ik. Zo liep ik me vanmorgen weer te verbazen op de Noordermarkt over het aantal leuk geklede mensen. Op de Noordermarkt zie je ze veel, dit is natuurlijk ook de ultieme voor vintage. Zelf ben ik ook niet zo’n catwalkvolger, ik volg liever de mensen die er in mijn ogen leuk uitzien. Soms loop ik dus inderdaad in de standaard dingetjes, maar soms ook niet..
Voor dat ‘anders zijn’ heb je wel lef nodig, dat heb ik wel gemerkt. Je moet namelijk wel de eerste keurende blikken overleven.
De mensen met hun vernieuwende looks stralen meestal ook iets uit: iets rebels, iets dappers, iets moois. Hun houding roept leuke dingen op, ze geven kleur aan het dagelijkse leven. Want zeg nou zelf, wat voor een zin heeft het om leuk naar buiten te gaan als je niet eens mensen kan kijken, omdat iedereen er toch hetzelfde uit ziet?

Op de voorjaarsmode-site van de Volkskrant vond ik een leuk interview met jongeren uit Amsterdam die zich niks van de rest aan trekken. Mensen met een eigen stijl, mensen die de sombere wereld fleur geven.

Bekijk het eens en steek er misschien wat van op!

http://www.voorjaarsmode.vkwebspecial.nl/m/magstream/volkskrant/voorjaarsmode/

Een beetje lente..

Strakblauw was het op een gegeven moment en na een hele dag binnen achter de boeken vond ik het tijd om toch nog eventjes naar buiten te gaan. Even met Bella, ons hondje, het Vondelpark in.
Blij dat ik dat gedaan heb, want mijn hart is nu weer een beetje bijgevuld met lente.

Parikasoep met tartelettes aux pommes

Het is weer donderdag en vaak kook ik dan thuis. Nieuwe recepten uitproberend of van de oude klassiekers genietend.. Vandaag was het weer een klassieker dag: paprikasoep en tartelettes aux pommes toe!

De paprikasoep is een romige soep van geroosterde paprika. Daardoor krijgt het een bijzondere smaak en samen met lekkere knapperige bladerdeegkussentjes is het elke keer weer een feest.
Bij soep hoort natuurlijk een toetje en omdat wij geen vriezer hebben en dus altijd bladerdeeg overhouden, maak ik als toetje appeltaartjes van het overige bladerdeeg. Lieve tartelettes waar iedereen van smult! Het amandelspijs zorgt voor een heerlijke zoete smaak en de frisse zachte appel maakt het helemaal af.

Veel plezier!

Recept

Paprikasoep

- olijfolie
- 2 tenen knoflook, fijngehakt
- 1 pot geroosterde paprika's (465 g)
- 400 ml tomatenblokjes
- 1 bouillonblokje
- 200 ml slagroom
- 2 eetlepels verse tijmblaadjes
- 4 plakjes roomboterbladerdeeg
- 1 eierdooier, losgeklopt

Verhit de olie in een (soep)pan en fruit de knoflook zonder hem te kleuren. Voeg de paprika toe en bak 3-4 minuten mee. Voeg de tomatenblokjes, het bouillonblokje, ongeveer 1 l water, de slagroom en de tijmblaadjes toe en breng de soep aan de kook. Laat 15 minuten zachtjes op laag vuur koken, pureer de soep en breng op smaak met zout en (versgemalen) peper. Houd de soep warm op laag vuur. Verwarm de oven voor op 200 °C. Snijd de plakjes bladerdeeg diagonaal (in een driehoek). Haal uit elk driehoekje nog een klein driehoekje in het midden. Leg de driehoekjes op een met bakpapier beklede bakplaat en bak ze in 10 minuten bruin.
Serveer dan de paprikasoep in kommen met elk twee driehoekjes erop! Wel direct serveren dan!!

Tartelettes aux pommes

- 6 plakjes bladerdeeg
- 125 g amandelspijs
- 3 appels (Elstar is het lekkerst)
- suiker en kaneel
- 45 g amandelschaafsel

Leg de plakjes bladerdeeg op een met bakpapier beklede bakplaat en sla aan alle kanten de randjes om zodat je een muurtje creeert. Prik dan de bodem in en bak het bladerdeeg zo’n 10 minuten in een oven op 180 ºC totdat het een beetje bruin en krokant is. Snijd dan de spijs in plakjes en verdeel dat over de vier taartjes. Bak dit nog een 10 minuten in de oven. Schil intussen de appels, verwijder de klokhuizen en snijd ze in partjes. Strooi dan wat kaneel en suiker over de appels en verdeel die over de taartjes samen met het amandelschaafsel. Zet de taartjes dan nog 20 minuten in de oven op 150 ºC.

La tourneuse de pages

Gisteren was het weer tijd voor een filmpje, want de stapel met opgenomen films groeit de laatste tijd hard. Het bekijken schiet er een beetje bij in dus ik had me voorgenomen op een lekker drama-avondje te hebben met "La tourneuse de pages".

"La tourneuse de pages" is een frans drama over een meisje en haar grote liefde: de piano. Als ze als kind meedoet aan het toelatingsexamen voor het conservatorium lijkt alles goed te gaan. Helaas wordt ze afgeleid door een van de juryleden, Ariane Fouchécourt, die een handtekening uitdeelt. Mélanie Prouvost raakt helemaal van slag en ze faalt..
Jaren later komt ze als stagiare in het advocatenbureau van de echtgenoot van het jurylid terecht. Ze biedt zich aan om in de vakantie op hun zoontje te passen als au pair. Langzaam wordt ze onmisbaar voor Ariane. Mélanie wordt haar "tourneuse de pages" en met die functie wordt de macht over Ariane steeds groter. Ze kan elk concert maken of breken als ze wil.. Want dat is het, Mélanie wil Ariane helemaal slopen..

Het is een zeer intrigerend drama, vind ik. Heel subtiel wordt Mélanie steeds belangrijker voor Ariane en nog subtieler breekt ze Ariane totaal. Déborah Francois maakt van Mélanie een beangstigende personage. Je weet niet wat er zal gebeuren.
Ook de setting is heel goed uitgewerkt. Eindeloze kille gangen en overal schuilt het gevaar. Er wordt ook heel mooi een spottende knipoog naar Hollywood gegeven. Steeds verwacht je namelijk acties, maar steeds is het veel subtieler dan de verwachtingen. Ja, een intrigerende film van Denis Dercourt!

La tourneuse de pages (2006)

Regisseur: Denis Dercourt

Mélanie: Déborah Francois
Ariane: Catherine Frot

The curious incident of the dog in the night-time

Het is maart en voor mij betekent dat de laatste lootjes voor school.. In mei heb ik het CSE en volgende week mijn laatste tentamenweek. Het zijn er niet zoveel dit keer: drie tentamens en twee mondelingen, waaronder mijn boekenmondeling voor Engels en Nederlands.
In de kantine zie je iedereen dus met een boek in de pauze, want ondanks het feit dat de leraren er in september al over zijn begonnen, is het vaak stressen op het laatste moment. Niet dat we veel moeten lezen, drie of vier voor Nederlands en een of twee voor Engels ("vergeleken met de 25 boeken van vroeger, waar maken ze zich druk om", zul je denken).

Mijn thema is dit jaar jongetjes met een geestelijke beperking. Ik heb een paar mooie boeken daarvoor gelezen en net mijn laatste boek dicht geslagen: "The curious incident of the dog in the night-time" van Mark Haddon. Indrukwekkend!

Het boek is geschreven vanuit het jongetje Christopher, en ja, hij is autistisch. Langzaam word je meegezogen in een wereld met hele andere beelden. Bang voor strangers, absoluut don't touch en vergeet niet alle maths. Christopher leeft in zijn logica en hij haat vreemde dingen. Hij wil duidelijkheid, want anders kan hij het niet bevatten. Dan wordt er op een nacht de hond van zijn buurvrouw vermoord en wordt hij in eerste instantie verdacht. Net als zijn grote voorbeeld Sherlock Holmes gaat hij op onderzoek uit en schrijft hij zijn ontdekkingen op als boek. Zijn vader is echter bang voor de gevolgen en verbiedt het hem. Hij neemt het boek in beslag. Als vader op een middag niet thuis is, gaat Christopher echter opzoek naar zijn boek, hij wil verder schrijven.. Dan vindt hij echter een doos vol brieven van zijn moeder aan hem gericht. Maar zijn moeder was toch overleden in het ziekenhuis? And I wondered whether someone else had written the letter and pretended to be Mother.
Wat volgt is een ontroerende reis naar London opzoek naar moeder. De wereld van Christopher wordt fantastisch uitegelegd, waardoor je alles opeens anders bekijkt. Hij ziet logica in dingen waar ik nooit over na had gedacht. Op een gegeven moment zat ik zo in het boek, dat ik moest lezen, lezen, lezen. De gedachtegang is zo mooi uitgewerkt!
En dan de lay-out. Alle tekeningetjes die duidelijkheid scheppen, al de wiskundige berekeningen en de weergave van de chaos in onze wereld. Exceptional by any standards...

Quiche Lorraine

Le ciel est bleu et il y a du soleil! Als ik buiten fiets of hardloop merk ik het: de lente komt er echt aan. Heel af en toe zie je een bloesempje uitkomen en de vogeltjes beginnen ook steeds meer te fluiten. Deze winter is in mijn ogen echt lang geweest. Ik ben al weken op de eerste vleugjes van de lente aan het wachten!
Bij de lente hoort natuurlijk verandering: vrolijk dekbed, plantjes in huis, kledingkast uitmesten en een ander hoofdstuk in de kookboeken. De zware vleesmaaltijden mogen plaats maken voor lichte salades, soepjes en natuurlijk quiche! Vandaag dus ook een lekker quiche-recept: Quiche Lorraine. De meeste mensen hebben wel een recept van deze hartige taart met spek, maar toch wil ik even de mijne vertellen.

Recept

Voor 1 Quiche

- 250 gr bloem

- 150 gr koude boter

- 200 gr magere spekreepjes
- 4 eieren

- 400 ml creme fraiche
- peper en zout

Eerst het deeg. Meng de bloem met een snuf zout en 2 eetlepels water, voeg daarna de boter in blokjes toe. Kneed dit met koude vingers tot een plakkerige, elastische deegbal. Laat de bal daarna minstens 2 uur in de koelkast rusten.

Rol het deeg dan uit, zodat het in een springvorm met een doorsnede van ca. 24 cm past. Vet de vorm in met wat boter en bekleed het dan met deeg. Zet hem dan in de voorverwarmde oven op 225 °C tot het deeg bruin is, zo’n 30 minuten. Bak in de tussentijd de spekjes in een koekenpan bruin en knapperig. Verdeel die dan over de bodem van de quiche. Meng in een kom de eieren met de creme fraiche, breng het op smaak met zout en peper en giet het dan in de vorm. Zet de vorm dan terug in de oven en bak de quiche in 30 minuten bruin en gaar op 200 °C.

Bon appetit!

Parisiennes

Klikkende hakken, haastige voetstappen, een sigaretten walm en een zwarte schim die vluchtig langs je heen loopt; alweer gepasseerd door een Parisienne. Al jaren lang is Parijs een van de bekendste modesteden ter wereld. Iedereen heeft wel gehoord over de parisiennes die telkens weer de nieuwste mode bepalen. Toch blijven ze door de jaren heen hetzelfde imago houden: stijlvol, elegant, tikkeltje stoer met heel veel zwart! Je zou kunnen zeggen dat ik geobsedeerd door hen ben. Ik zou er ook wel zo uit willen zien, maar niet iedereen kan zomaar een parisienne worden. Je moet een bepaalde wolk om je heen hebben hangen; je gedrag en je maniertjes zijn bepalend.
Die vier dagen in Parijs heb ik weer heerlijk mijn ogen uit gekeken. Van twee jongens die direct uit de Loreal reclame leken te zijn gestapt in de Marais (helaas durfde ik echt geen foto van ze te nemen; de zelfverzekerdheid en lichte arrogantie die van ze afstraalden..), tot twee schatjes die voor de Notre Dame achter duiven aan renden. En dus de parisiennes.

Meisje in het Louvre, wachtend op een vriendin


Drie studenten met een ijsje voor de Notre Dame


Mijn twee duivenjagertjes

Twee Parisiennes voor Jardin du Luxembourg

Twee studenten bij de Sorbonne


Mensen uitrustend bij de Notre Dame

En welke trends ik heb gezien in Parijs? Op dit moment lopen alle Parisiennes op ballerina's en veel in korte jurkjes met een A-lijn. Een beetje wijd en girlish.. Verder zijn de leren jasjes ook helemaal hot, vooral gecombineerd met skinny jeans. Voor de mannen gelden ook de strakke broeken en jackies, maar dan wel gecombineerd met ouderwetse mannenschoenen en wat langer haar.
Dit alles in combinatie met een snelle tred en een sigaret in de mond.. Ça me plaît!