Slumdog Millionaire

Every moment of his life
is a clue to the answers

Every question brings him closer
to his one true love

Heel veel interviews had ik al gehoord, heel veel stukjes had ik al gezien, heel veel recensies had ik al gelezen... Slumdog Millionaire, de film van het jaar? Deze week heb ik heb dan eindelijk gezien.
En wat is ervan vond..?

De film begint met schitterende beelden. Kleine straat jongetjes die op een vliegveld spelen en dan worden verjaagd door de politie. We volgen de kindjes terwijl ze de sloppenwijken inrennen en we krijgen meteen al een goed beeld van hun leven daar: wassende vrouwen, kleine winkeltjes, een spoorlijn die de wijk in tweeën scheidt en vooral de kleine krotten die de kindertjes hun "thuis" noemen.
De film vertelt het verhaal van theejongen Jamal Malik die in de show van "Who wants to be a millionaire?" belandt. Elke vraag brengt hem dichter naar een rijke toekomst, maar hoe kan een jongen uit de sloppenwijken deze vragen

"Jamal Malik is one question away from winning 20 million rupees. How did he do it?"
A) He cheated
B) He's lucky
C) He's a genius
D) It is written

Aan de hand van de vragen wordt je meegezogen in het verleden van Jamal. Achter elk antwoord zit weer een deel van zijn levensverhaal: de dood van zijn moeder, de kinderlokker en natuurlijk zijn zoektocht naar Latika, the love of his life. Soms is het verhaal net to much, maar de kritiek dat het dé feelgood movie van het jaar is, vind ik een beetje denergerend. Achter Slumdog Millionaire zit meer dan zomaar een romantisch sprookje. De moeilijkheden en de pijn van de armoede in India worden ook in beeld gebracht. Twee jongetjes verliezen hun moeder en zijn dan op zichzelf aangewezen, het bestaan. Kinderen die worden verminkt zodat ze meer geld krijgen als ze bedelen, het gebeurt. Het ver van ons "Westers" bed, maar het is daar normaal. Ik snap ook wel waarom deze film zoveel rellen heeft veroorzaakt in de sloppenwijken. Het is toch deels een sprookje. En ook het afbeelden van de Slumdogs veroorzaakt pijn.

Vooral de manier van filmen vond ik heel bijzonder. Ten eerste was het nieuw voor mij: het spelen met kleuren en het vertonen in beeld. Af en toe is de beweging zo grof dat het eerder achter elkaar geplakte foto's zijn. Ook wordt er heel erg ingezoomd, net als bij bijvoorbeeld Zuid-Amerikaanse filmen. Ik denk dat regisseur Danny Boyle zich erg door Bollywood heeft laten inspireren. Elke scène is ondanks de verschrikkingen weer een plaatje voor het oog. Bovendien vond ik de aanpak in de chronologie heel sterk. Het steeds werken met flashbacks kan heel erg mis gaan, maar deze film is het juist geslaagd. Hierdoor blijft er spanning in de film en krijgen we beetje bij beetje toch alles te weten!

De acteurs komen deels uit de sloppenwijk. Deze kindertjes hebben het heel mooi gedaan, want vergeet niet hoe moeilijk het is om je eigen harde situatie over te brengen aan mensen voor wie het niet vanzelfsprekend is.. Verder is de groei van Jamal, Salim (de broer) en Latika mooi weergegeven. Het gebruik van verschillende acteurs levert absoluut geen probleem op.
Dev Patel (Jamal) en Madhur Mittal (Salim) benadrukken mooi hun tegenstrijdigheden. De twee broers groeien op tot twee verschillende karakters en hun strijd, ook met elkaar, brengen deze twee acteurs goed naar voren.

Kortom, een feelgood movie met een boodschap. De pijn die we zien, moeten we niet vergeten. Dit is geen film om zomaar een avondje te kijken als je wilt lachen. Nee, het is een film waar je echt bij stil moet staan. De Oscars zijn zeker verdiend!

Slumdog Millionaire (2008)

Regisseur: Danny Boyle